Zobacz również:
JAK PRZECIWDZIAŁAĆ AGRESJI U DZIECI W MŁODSZYM
TWOJE DZIECKO OFIARĄ PRZEMOCY
SZANOWNY RODZICU!
Wyśmiewanie i prowokacje są częścią codziennego życia w wielu szkołach, lecz zdarza się i tak, że przeradzają się w poważne groźby, szantaż i przemoc. Przeczytaj, jak rozpoznać sygnały, które świadczą o tym, że dziecko Twoje być może jest ofiarą przemocy szkolnej.
Przemoc ma wiele różnych form:
• przemoc werbalna (wyśmiewanie, przezywanie, plotki, poniżenie),
• przemoc fizyczna (popychanie, uderzanie, kopanie, plucie),
• przemoc psychologiczna (wykluczenie z grupy, rozsiewanie kłamstw),
• groźby, wymuszanie pieniędzy i innych dóbr materialnych,
• przemoc seksualna (nieprzyzwoite gesty, łapanie za intymne części ciała).
Kto jest zwykle ofiarą przemocy?
Ofiarami przemocy są najczęściej dzieci, które są inne, to znaczy różnią się od przeciętnych dzieci (swoimi zdolnościami, wyglądem, narodowością... itd.) Dodatkowo, w grupie ryzyka są dzieci nieśmiałe, niepewne siebie, wrażliwe i impulsywne. Często ofiarami stają się dzieci, które są tłamszone w domu. Akty przemocy zdarzają się zwykle na terenie szkoły lub w jej okolicach.
Jak można się zorientować, że Twoje dziecko jest ofiarą przemocy?
• Stało się zamknięte, tak jak by było w depresji oraz ma niską samoocenę.
• Jest nieśmiałe, izoluje się od rówieśników.
• Radzi sobie gorzej z większością przedmiotów w szkole.
• Nie lubi chodzić do szkoły, wykorzystuje każdy pretekst, by tam nie iść.
• Często choruje, bo wie, że wtedy nie musi chodzić do szkoły.
• Ma problemy z żołądkiem i źle sypia.
• Często prosi o pieniądze, nawet podkrada je lub giną z domu różne rzeczy.
• Mimo, że dostało pieniądze na drożdżówkę, wraca do domu głodne.
• Jego szkolne przybory są mocno zniszczone lub zostały „zagubione”,
• Jest agresywne w stosunku do innych i stale zdenerwowane.
Jeśli zauważysz te objawy, co zrobić?
Dzieci nie chowają swoich problemów przed rodzicami, którzy otaczają je należytą opieką i troską!!!
• Powiedz mu, że to nie jest jego wina.
• Wyjaśnij mu, że nikt z kolegów nie ma prawa go poniżać, popychać lub zabierać mu rzeczy.
• Naucz go, w jaki sposób ma reagować na zaczepki, na przykład: „Spadaj”, „Odwal się”, „Popatrz jaki ty masz brzydki plecak”. Dziecko musi wiedzieć, że ma prawo zdecydowanie się bronić i nie musi być wtedy uprzejme.
• Wzmocnij samoocenę dziecka, zachęcając go do aktywności w dziedzinach, w których jest dobre (w sferze jego zainteresowań, pasji).
• Chwal dziecko zawsze, gdy na to zasłuży.
• Pytaj często, co się dzieje w szkole – dziecko musi czuć, że interesujesz się jego sprawami.
• Nie bądź nadopiekuńczy, nie rób wszystkiego za dziecko, bo taki rodzaj wychowania wywołuje nadwrażliwość.
• Zastanów się, czy dziecko nie jest przypadkiem w podrzędnej pozycji w stosunku do starszego rodzeństwa i jeśli tak jest, postaraj się to zmienić.
• Uważaj na to, czy sytuacja dziecka w szkole się przypadkiem nie pogarsza – jeśli dojdzie do pobicia, wymuszeń pieniędzy lub poważnych gróźb, musisz interweniować u wychowawcy lub szkolnego psychologa.
Kto zwykle jest szkolnym napastnikiem?
Napastnikami są zwykle dzieci, które mają problemy ze swoimi emocjami, wzorce wyniesione są z domu. Poniżając innych, dają upust swojej złości na ludzi i źle urządzony świat. One też są ofiarami – własnej bezsilnej złości.
Opracowała:
Agnieszka Giecołd
pedagog szkolny
JAK PRZECIWDZIAŁAĆ AGRESJI U DZIECI W MŁODSZYM WIEKU SZKOLNYM?
Wskazówki dla rodziców pomocne w przeciwdziałaniu agresji u dziecka:
• zaniechanie kierowania uwagi na dziecko w chwili, gdy prezentuje ono zachowania niepożądane, pozytywne wzmacnianie natomiast pozytywnych sposobów reagowania dziecka na trudności, nagradzanie zachowań prospołecznych, angażowanie dziecka do działań na rzecz innych;
• wycofywanie dziecka z sytuacji wywołujących agresję (fizyczne zablokowanie zachowań niepożądanych), minimalizowanie ilości takich sytuacji w życiu dziecka, które wywołują w nim frustrację, i przewidujemy jego agresywne zachowanie; eliminowanie modeli agresywnego zachowania z otoczenia dziecka (szczególnie dotyczy to rodziców, powinni zastanowić się oni nad tym czy nie dają swojemu dziecku wzoru negatywnych zachowań, rodzice powinni świecić przykładem nieagresywnego postępowania, radzenia sobie z trudnościami, konfliktami, itd);
• zmiana wzajemnych nastawień i atmosfery w domu, ustalenie przyczyn zachowań agresywnych, ujednolicenie metod wychowawczych, przerwanie błędnego koła: agresja – kara – nasilenie agresji – jeszcze większa kara itd.;
• częste rozmowy z dzieckiem, zwracanie uwagi na negatywne skutki jego agresywnych zachowań, okazywanie zrozumienia dla jego trudności;
• uczenie dziecka odpowiednich norm moralnych i zasad postępowania tak, by na tym podłożu powstawało poczucie winy, gdy zada się krzywdę drugiemu człowiekowi, wytwarzanie właściwych postaw społecznych oraz hierarchii wartości;
• agresja zawsze powinna pozostać bez sukcesu i prowadzić do przykrości, niepowodzeń, strat, nie może prowadzić do pożądanych efektów;
• adekwatne i pełne zaspokajanie potrzeb fizycznych i psychicznych dziecka (uznania społecznego, samodzielności i niezależności, więzi emocjonalnej, zainteresowania, poczucia bezpieczeństwa, akceptacji) wymaga czasem zmian w postawach rodzicielskich, dostarczanie pozytywnych doświadczeń i możliwości osiągania realnych sukcesów w celu podnoszenia samooceny;
• wprowadzanie spokojnej atmosfery w domu, unikanie konfliktów i nieporozumień między rodzicami, okazywanie miłości, akceptacji i serdeczności;
• uczenie konstruktywnych sposobów reagowania na frustrację, dostarczanie wzorów jak radzić sobie z konfliktami, problemami, stresem i niepowodzeniem, jak rozwiązywać nieporozumienia;
• rozwijanie samokontroli dziecka poprzez stawianie przed nim odpowiedzialnych, samodzielnie rozwiązywanych zadań, pobudzanie do autorefleksji;
• dostarczanie wzorców, modeli nieagresywnego zachowania (rodzice, nauczyciele, rówieśnicy), pamiętając o tym, że dziecko wychowuje się i uczy przede wszystkim poprzez naśladowanie;
Jeżeli zdecydujemy się karać dziecko za jego zachowania musimy pamiętać o tym, iż kara nigdy nie może być agresją ! Czasem jedynie strach przed karą powstrzymuje dziecko przed złym zachowywaniem się, a nie zrozumienie, że tak nie należy robić.
