W trosce o zdrowie psychiczne dzieci

    Zgodnie z psychoanalityczną teorią rozwoju przeżycia i doświadczenia człowieka nakładają się na jego odziedziczone cechy. Kształt jaki one potem przyjmą w rzeczywistym życiu w dużej mierze zależy od wczesnej osobistej historii każdego człowieka. Dziecko, rozwijając się kolejno odkrywa siebie i podąża w kierunku indywiduacji oraz separacji z matką. Stopniowo przechodzi od życia zdominowanego zasadą przyjemności, która pobudza je do zaspakajania pragnień bez zdawania sobie sprawy z konsekwencji różnych zachowań do zasady rzeczywistości opartej na idei, że często lepiej zmodyfikować swoje pragnienia czy opóźnić gratyfikację, aby w późniejszym terminie uzyskać większe korzyści (na przykład zrezygnować z wyjścia z koleżankami na całe popołudnie na rzecz przygotowania się do ważnego sprawdzianu- gratyfikacja może być natychmiastowa, bo mamy miłe popołudnie, bądź odroczona, bo uzyskamy dobrą ocenę ze sprawdzianu). Troszcząc się o nasze dzieci chcemy, aby umiały dokonywać właściwych wyborów, umiały rezygnować z doraźnych przyjemności na rzecz ważnych życiowych i rozwojowych zadań. Zależy nam, by potrafiły panować nad sobą, adaptować się do wymagań, by rozwijały funkcje, dzięki którym osiągną dojrzałość, niezależność i niepowtarzalną tożsamość. Krótko mówiąc, wychowując dziecko, chcemy, aby wyrosło na człowieka, który potrafi skutecznie stawiać czoło zmiennym kolejom losu i trudom życiowym, głównie dzięki poczuciu pewności siebie, zaufaniu do siebie i innych oraz znajomości i akceptacji własnych ograniczeń. 


Oto kilka ważnych spraw dla zdrowia psychicznego dziecka, o których trzeba pamiętać w rodzinie: 

•  stabilna, bezpieczna rodzina (zapewniony byt i podstawowe potrzeby) 
•  rodzice rozumiejący własne doświadczenia, przeżycia i emocje - zdolni do adekwatnych reakcji na zachowania i trudności dziecka (rodzice, którzy pracują nad sobą) 
•  rodzice konsekwentni, tacy, którzy wiedzą czego oczekują i wymagają od dziecka oraz potrafią jasno te oczekiwania komunikować dziecku 
•  rodzice, którzy są świadomi tego, że stają się wzorem dla swoich dzieci, że ich zachowania są naśladowane i uwewnętrzniane (szczególnie różne sposoby radzenia sobie z trudnościami, np: rodzic, który reaguje impulsywnie bądź agresywnie może spodziewać się, że jego dziecko podobnie zareaguje w sytuacjach lękowych czy stresowych) 
•  rodzice, którzy zauważają i doceniają wysiłki dziecka, jego mocne strony i pozytywne cechy i komunikują to dziecku 
•  rodzice, którzy okazują dziecku swoją miłość i akceptację, ale także wyraźnie komunikują na co się nie zgadzają